وقت است اگر به دعوت اُدْعونى اَستَجِب

دستى برآوريم به درگاه كبريا

يا رب به حق نقطه اِنّى اَنَا الغَفور

كاندر بسيط مركز عالم نيافت جا

يا رب به حق آيت لاتَقنُطوا كه هست

سرمايه سعادت و پيرايه رجا

يا رب به حق خامه مشكل گشاى «كُن»

كاو بست نقش نام تو بر لوح از ابتدا

يا رب به حق عرش كه تمجيد قدر او *

مفهوم نيست كان ز كجا بود تا كجا

يا رب به حق صاحب صور و به نفخ او

آن دم كه گوش را نبود هوش از كجا

يا رب به آب ديده كرّوبيان پاك

كز خوف، چشمشان نبود خالى از بُكا

يا رب به حق كوثر و تسنيم و سلسبيل

كان بر حبيب حضرت خود كرده اى عطا

يا رب به حق ابر بهاران كه مى رسد

هر شب ز فيض شبنم او خاك را نما

يا رب به حق غنچه كه از شرم عندليب

چون نوعروس مانده پس پرده حيا

يا رب به تاب طرّه سنبل كه دم به دم

چون زلف دلبران بگشايد ز هم صبا

يا رب به ساز بلبل عاشق كه هر سحر

بر بوى گل ز روى چمن بركشد نوا

يا رب به انبياى معظّم كه كرده اند

بى اجر و مزد حكمت تنزيل را ادا

يا رب به حق چارده معصوم متّقى

آنها كه در سفينه چو نوحند ناخدا

يا رب به حق عفّت مريم كه پاك بود

از زلّت فواحش و از تهمت زنا

يا رب به حسن و مال خديجه كه صرف كرد

در مقدم رسول تو بى شبهه و ريا

يا رب به حق چادر عصمت كه كرده اند

دوشيزگان قدس بدو روى التجا

يا رب به دعوتى كه اجابت قرين اوست

يا رب به حاجتى كه كند لطف تو روا

يا رب در آن زمان كه تو مانى و ما و بس

رحمت كنى و باز نگيرى ز ما عطا

مستوجب عذاب اليم و عقوبتيم

ما را اگر به شرطِ عمل، مى دهى جزا

چون جان وداع قالب خاكى ما كند

آه ار عنايت تو نباشد در آن عَنا

«ابن حسام» را عملى موجب ثواب

گر نيست هست رحمت عام تو ملتجا

اميد من به رحمت بى منتهاى توست

يا منتهى الرّجا مكن اميد من هَبا

دعوت چو بى درود محمّد تمام نيست

صلّوا عليه، سيّدنا، اكرم الورى

(حسام خوسفى)