چه بهتر است ببخشم به لطف و احسانم
 چگونـه جسـم ضعیـف تو را بسـوزانم؟
 اگـر تـو خالـق خـود را خـدا نمـی‌دانی
 منم خـدا و تـو را عبـد خویش می‌دانم
 شـرار قهـر مرا آب بحـر، کـافی نیست
 مگـر ز اشک تـو آبی بـر آن بیفشـانم
 تو غافلـی و مـرا لحظـه‌ای نمی‌خوانی
 بیا منم که تو را سوی خویش می‌خوانم
 هـزاربـار شـدم از تـو خشمگیـن امّـا
 تـو کیستـی کـه ز تـو انتقـام بستانم؟
 به عزتم قسم ار سـوی مـن بیـایی باز
 تو را ز لطف در آغـوش خویش بنشانم
 ز بس که اشک تو را دوست دارم، از رحمت
 بلا دهم کـه تـو را لحظـه‌ای بگریانم
 هـزاربـار گنـه کـرده‌ای بیـا یک‌بار
 بگـو: الـه مـن العفـو مـن پشیمانم
 ز سال‌ها گنهت بگذرم به یک العفو
 ببخشم و به تو ثابت کنم که رحمانم
 اگـرچـه از همه آلوده‌تر بوَد «میثم»
 به ذات اقـدسم او را ز در نمـی‌رانم