ای پیشه‌ات كرامت و ای شیوه‌ات عطا
غرق تنعّم از كرمت جمله ماسوا
ذاتت منزّه از صفت و نعت و بحث و فحص
ذكرت دوای شافی هر درد بی‌دوا
در پیشگاه عزّ و جلال تو خاضعند
ذرات كون، خواه نهان خواه برملا
اكسیر عزت تو به خاصیت ازل
بخشد به قلب پاكدلان فیض كیمیا
عزت در آستان تو ساید جبین به خاك
شوكت به پیشگاه تو عجز است و ابتلا
مستضعفان ز فضل تو سر بر فلك، ولی
مستكبران ز قهر تو چون خاك، بی‌بها
چون تافت چهر لطف تو از بنده‌ای، شود
فرعون اگر بود، همه‌ی شوكتش هبا
خرد و كلان صباح و مسا بر درت به عجز
آن یك جبین به سجده و این است بر دعا
انگیخت رحمتت پی ارشاد آدمی

شاعر : محمد عابد تبریزی