اینجا کریمی هست که بسیار می بخشد

لب وا نکردی تا کنی اِقرار می بخشد

تاثیرِ استغفار اوجِ باورِ عبد است

قبل از گُنه کردن تو را غفّار می بخشد!

وقت گناه او پَرده روی ما می اندازد

مشغولِ عُصیانیم که ستّار می بخشد!

هر قدر هم دوری کنیم او در پیِ ما هست

گاهی به خلوت، گاه در اَنظار می بخشد

این صبر که دارد خدا، شرمندگی دارد...

هر چه گُنه را می کنی تکرار، می بخشد...

ظرفِ تَرَک خورده در اینجا بند خواهد خورد

رفتی و برگشتی اگر صدبار، می بخشد

پیچیدگیِ زندگی تمرینِ رُشدِ ماست

اینها مقاماتی ست که دلدار می بخشد

مؤمن در امواجِ بلاها دَم نخواهد زد

زیرا بلاها نخلِ او را بار می بخشد

در میهمانی، هوشیاری جُزوِ اَرکان است

این صاحبِ خانه به ما اَسرار می بخشد

حُبِّ علی در سینه باشد کارِ ما جور است

ما را به مِهرِ حیدرِ کَرّار می بخشد

آبِ حیاتی که خدا فرموده؛ این اشک است

این هدیه را بر دیده ی بیدار می بخشد

فرموده است شیخُ الاَئِمّه: "حَق، کسی را که

اشکی بریزد در عزای یار، می بخشد"

ذکرِ "حسین" در تشنگی تسبیحِ ما باشد

جان را صفا این ذکرِ گوهربار می بخشد

امشب خدا ما را به حَقِّ آن یتیمی که

اُفتاد از ناقه در آن بازار، می بخشد

امشب خدا ما را به حَقِّ چشم هایی که

گردیده بود از ضربِ سیلی تار، می بخشد