به چَشمت بدوز این نگاهِ مرا
به خود منتهی ساز راهِ مرا
خدایا كدام ابر یا آسمان؟
نهان كرده در خویش ماهِ مرا
عجب كیمیائی شده نامِ تو
كه زَر كرده قلبِ سیاهِ مرا
طلوعِ تو در صبحِ تاریكِ من
پُر از نور كرده پگاهِ مرا
مگیر از سرم سایۀ لطف را
خرابش نكن سر پناهِ مرا
بدونِ تو دارم نفس می كشم
ببخش ای شها اشتباهِ مرا
تو را دوست دارد، از این رو سیاه
سوا كن دلِ بی گناهِ مرا
دمِ حشر در محضرِ مادرت
اقامه مكن دادگاهِ مرا
ببر كربلا جانِ من را بگیر
بخیرش كن عمرِ تباهِ مرا
به یك قتلگاه، آهِ یك خواهری
به عرش خدا برده آهِ مرا

شاعر : محمد علی بیابانی