كسی كه دل به هوای تو داد می بخشی
شفیق تر ز همه بالعباد می بخشی
شكسته بال و پری آمده به درگاهت
كه رفته حاصلِ عمرش به باد می بخشی
به مَنجِلابِ گُنه دست و پا زدن بس نیست
عجیب وضعیتم گشته حادّ می بخشی
شنیده ام كه كریمانه می كنی برخورد
اگر چه هست گناهم زیاد می بخشی
همیشه چوبِ نفهمی خویش را خوردم
نبود فعلِ بدم از عناد می بخشی
اسیرِ نفس شدم هر چه خواستم كردم
منی كه لطفِ تو بردم ز یاد می بخشی
به قدرِ رحمت و لطفت امید آوردم
گدای رو سیهِ خانه زاد می بخشی
دوباره كاسۀ خالی چقدر رو دارم
ولی تو مثلِ همیشه زیاد می بخشی
تمامِ دار و ندارم محبّتِ مولاست
مرا به خاطرِ این اعتقاد می بخشی
  مرا كه وصلۀ ناجورِ آلِ طاهایم
به این قبیلۀ زهرانژاد می بخشی
كبوترِ حرمِ كاظمین می گردم
مرا به حضرتِ باب المراد می بخشی
به حالِ گریه سریعُ الرضا یقین دارم
به یك قسم به امامِ جواد می بخشی
به اشك های امامم به آیۀ كاف و
به ها و یا و به عین و به صاد می بخشی

شاعر : علیرضا شریف