خوش آنكه در غم تو، قلب مبتلا دارد
به دست سبحه ی ذكر و لب دعا دارد
فقیر گوشه نشین محبتت هستم
بساز با دل آنكه، فقط تو را دارد
سحر بدون حضورت، غروب دل تنگی ست
دلم بدون تو كِی، رغبت غذا دارد؟
كنار سفره افطار ما نمی آیی؟
كه احتیاط، یقین لقمه های ما دارد...
زمانه پر شده از مکر و حیله و نیرنگ
مگر ز ساعت تو مدعی حیا دارد
چرا ظهور تو را در گناه می جویم؟
تفكری كه فقط، حاصل فنا دارد
پناه بر تو از این فرقه های شیطانی
كه عزم دشمنی و كینه با شما دارد
اگر چه جاهلم و پرگناه می فهمم
كه پیروی ز شما، قیمت خدا دارد
بگو رَوَد به كناری، بمیرد از ذلّت
كسی كه دل ز مرام شما جدا دارد
بیا و در شب احیا مرا هم احیا كن
كه مرده دل،‌ ز حریم تو جا كجا دارد؟
به قدر ذره شب قدر، اگر مرا نخری
چه ارزشی دگر این عمر بی بها دارد؟
حسین نیت شب زنده داری ام باشد
دلم هوای سحرهای كربلا دارد
طواف مرقد شش گوشه ی حسین غریب...
امامِ من به خدا با شما صفا دارد