هر كه بر لطف خداى خود توكّل مى كند

گر كشد بار غم عالم تحمّل مى كند

بيمى از آتش مكن وقت توكّل چون خليل

كز توكّل آتش نمرود هم گُل مى كند

جام گردون از غم عالم نمى گردد تهى

قدر وسعش هر كسى از آن تناول مى كند

بيشتر از خوان دوزخ نان غفلت مى خورد

هر كه عمر خويش را صرف تغافل مى كند

نيست در قاموس هستى هيچ كارى بى حساب

كار را هر كس به مبناى تعادل مى كند

خط و مشى زندگى را نيست جبر انتخاب

هر كسى با فكر خود سير تكامل مى كند

در سرابِ زندگى لب تشنه از حق غافليم

ورنه زير پاى ما صد چشمه قل قل مى كند

(ژوليده نيشابورى)