غربت می باره از نگاش ، آروم نمی گیره چشاش
از سوز و داغِ دلش
از هُرمِ اشك و ناله ها ، شد دشتِ سرخِ لاله ها
دوباره با غِ دلـش
هر چند كه می سوزه تنش از شعله‌ی زهرِ جفا
اما دلش خونه به یادِ خاطرات كربلا
پیچیده تو هفت آسمون سوزِ صداش
خون می چكه از آسمون گریه هاش
واویلتا، واویلتا، واویلتا...
******
پاهاش شده پر آبله ، جای كبودِ سلسله
مونده به روی پرش
با خاطرات كاروان ، از طعنه های كوفیان
زخمی پلك ترش
پای برهنه رفته هر جا پا به پای قافله
یادش نمی ره كینه های زجر و شمر و حرمله
هم با سه ساله خورده سیلی از عدو
هم دیـده روی نیـزه ها رأسِ عمو
واویلتا، واویلتا، واویلتا...

شاعر : یوسف رحیمی