موجِ بلا
هجوم ِ موجِ بلا را به چشم خود دیدم

غروبِ کرببلا را به چشم خود دیدم

به سر زنان پیِ عمه به روی تل رفتم

ذبیحِ دشتِ منا را به چشم خود دیدم

میانِ آن همه نیزه به دست در گودال

سنان ِبی سروپا را به چشم خود دیدم

به زورِ نیزه زِرِه را ز تن در آوردند

مُرَملٌ بدماء را به چشم خود دیدم

زقتلگاه همه دستِ پُر که می رفتند

به دوشِ خولی عبا را به چشم خود دیدم

زمان حمله آن ده سوارِ تازه نفس

غبارِ رویِ هوارا به چشم خود دیدم

میانِ پنجه هر نعل تازه و میخش

لباسِ خون ِ خدارا به چشم خود دیدم

سلام بر بدنِ بی سری که عریان شد

تنِ به خاک ،رها را به چشم خود دیدم

میانِ طایفه ها رأسها که قسمت شد

سرِهمه شهدا را به چشم خود دیدم

عمو که خورد زمین رویِ حرمله واشد

تمام واقعه هارا به چشم خود دیدم

به پشتِ خیمه به دنبال ِ قبر اصغربود

شکارِ رأسِ جدارا به چشم خود دیدم

فرارِ دختری آتش گرفته در صحرا

میانِ هلهله را به چشم خود دیدم

گذشته از همه اینها به شهرِ بد نامان

زمانِ قحطِ حیارا به چشم خود دیدم

میانِ مجلسِ نامحرمان وبزمِ شراب

ورودِ آل عبا را به چشم خوددیدم

تَهِ پیاله خود را کنارِ سر می ریخت

قمار وتشتِ طلا را به چشم خود دیدم

ضریحِ صورتِ جدم دوباره ریخت به هم

شتابِ چوبِ جفارا به چشم خود دیدم

عزیز کرده زهرا کنیزِ مردم نیست

اشاره دو سه تا را به چشمِ خود دیدم

شاعر : قاسم نعمتی