پر از احساسی زیبا پر از شور و آواییم
هزار الحمدالله که ما عبد الزّهراییم
از اول مست عطر گل یاسمن شدیم
هزار الحمدالله که ما سینه زن شدیم
عنایتی یا زهرا که قدر تو بدانیم
همیشه با چشمی تر، گدای تو بمانیم
هر آنکس با شما بود شده مسعود و خوشبخت
نما ما را تو اهل نماز اول وقت
کرم کن برای ما دعا نما یا زهرا
که جمله سینه‌زنها، شوند از اهل تقوی
بسوزان در راه عشق تمام هست مارا
به فردای قیامت بگیر این دست ما را
همین دستی که یک عمر به شوری بی قرینه
به یاد غربت تو خورَد بر روی سینه
الا ای آنکه قدر و مقام تو نهان است
به قران مجالست بهشت عاشقان است
فروغ ذکر خوشت به شام غم فانوس است
نمی از بحر فیضت چو صد ها اقیانوس است
تویی کعبه و میقات تویی روح عرفات
تویی قبله ی حاجات تویی مادر سادات
فدای ولایت شد تمام بود و هستت
پیمبر خم گشته و زده بوسه به دستت
فِداها اَبوها از رسولُ الله شنیدی
پس از بابا به دوشَن تو بار غم کشیدی
تن بابایت روی زمین بود و از کینه
زدند آتش به باغ گل یاس مدینه
ز فتنه ی سقیفه زد ای ماه یگانه
شرار دود و آتش ز خانه ات زبانه
به رویت راه شادی شده از کینه بسته
میان دیوار و در شدی پهلو شکسته
میان دود و آتش به آوای حزینی
بگفته ‌ای با ناله که یا فضه خُذینی
ز درد ضرباتِ غلاف قنفذِ پست
گرفتی بین محراب قنوتت را با یک دست
اگرچه بر دو عالَم تو خود سرّ الحیاتی
دعای روز و شبت شده عَجّل وفاتی
برای حفظ قرآن پی اعتلای بین
به پیش چشم حسن شدی تو نقش زمین
گرفته ماه رویت چرا هاله ی نیلی
زیک ملعون نامرد مگر خورده ای سیلی
تو در بهار عمرت خمیده گشتی زهرا
میان مقتل عشق شهیده گشتی زهرا
دو عالَم نور خود از جمال تو گرفته
شهادت آبرو از کمال تو گرفته
برای گرفتن سرشک از چشم مولا
بگو از چه نیامد به بستر دستت بالا
فدای ناله های پر از سوز و گدازت
بگو از چه نشسته تو می خواندی نمازت
چرا دستان خود را به پهلو می گرفتی
پس از کوچه از زینب چرا رو می گرفتی
چرا نگفتی یاس جمالت گشته نیلی
چرا نگفتی رویت ورَم کرده از سیلی

شاعر : حاج امیر عباسی