روضه ى صحن دلم از نفس حقّ رضاست
زائـر كـوى رضـا بـودن من لـطـف خداست
جـاي جـاي حــرمــش بــوى خــدا مـى آيـــد
حــرم حــضــرت او پـايـگه اهــل ولاست
هــر كـجـاى حــرمـش پـاى گــذارم بـيـنـم
محفل روضه ى سالار شهيدان برپاست
زائــرى از ره دور آمــده بــود و ديـــدم
دست بر سينه كه گويا به لبش ذكر دعاست
ســر خــود را ز ادب بر روى ديــوار نـهـاد
 دســت بر حــال قـنـوت آمـد و انـگـار گداست
خـسـتـگـىِّ ره دور از تـن مـن بـيـرون رفـت
از همان نور كه از صحن قشنگش پيداست
 جان من باد فدايش كه غريبش خوانند
آن امامى كه مسمىٰ به غريب الغرباست