كار آتش به صفِ معركه بگداختن است

نَفس سركش هدفش كار خرد ساختن است

علّت غفلت انسان ز خدا، آز و هواست

حاصل آز و هوا هستى خود باختن است

هيچ كارى به جهان بهر بشر نيست محال

هدف از خلقت ما اسب عمل تاختن است

هر كه با تيغِ زبان تيغِ ستم خيز كند

حاصلش نسل خود از ريشه برانداختن است

راز بدبختى و بيچارگى نوع بشر

خويش را از نظر مرتبه نشناختن است

سيلى از مالك دوزخ به جهنّم خوردن

مزدِ سر از خطِ فرمان خدا تافتن است

زاد راهى به كف اى رهگذر آور كه به دهر

كار عمر گذران تيغ اجل آختن است

پاى ميزانِ عمل رمز سرافرازى ما

پرچم بندگى خويش برافراختن است

شعر «ژوليده» بود سنبل شخصيّت او

راز آن در گرو خواندن و پرداختن است

(ژوليده نيشابورى)