مرغ دلم به سمت بقیع پرکشیده است
آری به سمت کوی کریمان پریده است
از بخشش تمام جهان مستفیض شد
بر شام مستحق مدینه سپیده است
تفسیر جود و کرم بین چشم او
به به خدا چه دسته گلی آفریده است
صد آدم و خلیل و سلیمان گدای او
احسنت به آنکه سفره ی لطفش عدیده است
دست خودم نبوده اگر دلسپرده ام
وقتی به یک نظر دل من را دریده است
تا زیر پرچمش به سر و سینه ام زدم
قلبم به رقص پرچم سبزش تپیده است
ما مسلم نگاه ابوالقاسمیم و بس
فیضش به گوشه گوشه ایران رسیده است
من مشتری عشق حسن بودم از ازل
اما چرا حسن دل من را خریده است
نقاش ذهن من به سر قبر خاکیش
یک گنبد و ضریح و مناره کشیده است
نه بین خانه اش نفس راحتی کشید
آقای ما به غریبـــــی پدیــده است
از جور آن زمانه پست و پر از ریا
مانند مادرش قد او هم خمیده است
ای کاش که او مثل برادر کفن نداشت
یک بی حیا کفنش را دریده است
بالا نمی رسید نفسش بین کوچه ها
در بین کوچه ها عجل او رسیده است

شاعر : امیر رضا سیفی