حمد مخصوص خدايي است كه يزدان من است
رب من خالق من رازق و رحمان من است
آن خداييكه ز بس نعمت و لطف و كرم است
منتش بر رگ و بر ريشه و شريان من است
بهترين نعمت او موهبت مهر علي است
بخدا دوستيش مايه ي ايمان من است
بر جهان ناز كند سيزده ماه رجب
زاينكه ميلاد علي روز فروزان من است
حرم آغوش گشوده است به استقبالش
سر و پا ناز كه او صاحب و مهمان من است
مكه نازد كه علي بت شكن شهر من است
كعبه نازد كه علي علت بنيان من است
مي كند نام علي زمزمه، زمزم، يعني
جاري از خاك رهش چشمه ي جوشان من است
عرفات از جگر آواز دهد كاي حجاج
شعله ي عشق علي مشعل عرفان من است
آفرينش همه را در عظمتهاي علي
سخني رفت كه در طبع سخندان من است
آب گفتا كه علي شد سبب خلقت من
خاك گفتا قدمش بر سر و چشمان من است
لوح گفتا كه منم صفحه اي از منقبتش
عرش گفتا كه علي دايره گردان من است
انبياء نيز گواهي به مقامش دادند
بس روايت كه در اين مرحله برهان من است
آدم از توبه پذيرفتن خود گفته و گفت
نام اعلاي علي باعث غفران من است
گفت يوسف كه بود حسن من از او خبري
بي تولاي علي مصر چو زندان من است
بت شكن مظهر توحيد خليل اله گفت
راز توحيد من و قبله ي ايمان من است
نوح با كشتي طوفان زده لنگر زد و گفت:
حكم او باعث آرامش طوفان من است
از علي گفت سليمان سخن اين سان با مور
من سليمان تو او نيز سليمان من است
گفت موسي يد بيضاي من از فيض علي است
جلوه ي اوست كه ظاهر ز گريبان من است
گفت عيسي دم من از دم او بود و كنون
تا رسد مهدي او نيز نگهبان من است
گفت جبريل، علي مرشد من بوده و هست
گفت ميكال كه استاد سخندان من است
حمد حق كرده و فرمود محمد كه علي
حامي و هم نفس ظاهر و پنهان من است
همسرش فاطمه درباره ي او فرموده است
كه امام من و مولاي من و جان من است
او هم اندر صفت فاطمه اش فرمايد
جان عالم منم و فاطمه جانان من است
ناگه از مصدر اجلال ندايي برخواست
كين علي زين عظمت بنده ي فرمان من است
من از او هستم و او از من و احمد از ماست
در كف اين دو بود هر چه كه از آن من است
خورده ام روز نخستين به جلالم سوگند
شافع دشمن او آتش نيران من است
چونكه در طاعت من آل علي كوشيدند
طاعت آل علي موجب رضوان من است
كره خاك از او ناز كنان مي گويد
مهد ياران علي خطه ايران من است
روز ميلاد تو من روي بسويت كردم
با سروديكه ز سوز دل سوزان من است
باز خواهم كه شبي در حرمت صبح كنم
اين اميد دلم از خالق سبحان من است
تا مويد ز جگر نالد و گويد آنجا
كه علي عشق من و دين من و ايمان من است

شاعر : استاد سید رضا موید