كِل كشیدند كه حس كرد عمو افتاده
نگران شد نكند چنگِ عدو افتاده
پر گرفت از حرم و عمه به گَردش نرسید
دید از اسب به گودال به رو افتاده
سنگ و تیر از همه سو خورده، سنان از پهلو
لشكری زخم به جان و تنِ او افتاده
پاره شد بندِ دلش از تهِ دل آه كشید
سایه ی تیغ به گودیِ گلو افتاده
شمرها نقشه كشیدند كه حالا چه كنند
دید تا قرعه به پیچاندۀ مو افتاده
خویش را در وسطِ معركه انداخت و بعد
در شبِ گریه حماسی غزلی ساخت و بعد
سنگ دل تیغ كشیدی كه سرش را بِبَری؟
هر قَدَر سهمِ تو شد بال و پرش را  بِبَری؟
دست و پا می زند و آخرِ كارش شده است!
پاك وحشی شده ای تا جگرش را بِبَری؟
با وجودی كه ندارم زِرِه و تیغ مگر
مُرده باشم بگذارم كه سرش را بِبَری
همه ی عمر به چَشمِ پسرش دیده مرا
سعی كن از سرِ راهت پسرش را بِبَری
سپر افتاده ز دستش، سپرش می گردم
باید اوّل بزنی تا سپرش را بِبَری
در خورش نیست اگر بازوی آویز به پوست
جانِ ناقابلِ من هدیه ی ناچیزِ عموست
می شود لایق قربانی دلبر باشم
آخرین خاطره ی این دمِ آخر باشم
لذتی بهتر از این نیست كه با سینه ی سرخ
در پری خانه ی چَشمِ تو كبوتر باشم
آخرین خواسته ی من به یتیمی این است
به رویِ سینه ی پُر مِهرِ تو بی سر باشم
اسب ها نعل شده راهی گودال شدند
بین این قائله ی سخت چه بهتر باشم
به تلافیِ در آوردنِ تیر از گلویم
می شود از سر نِی سایه ی اصغر باشم؟

شاعر : علیرضا شریف