ای آشنای زینب ، در خاک و خون چرایی



بگذار بینم ات سیر ، هنگامه جدایی



من می روم شکسته ، با دست و پای بسته



تو روی نی نشسته ، ای نور کبریایی

شوری فکن بر آرد ، ابری که خون ببارد



این انجمن ندارد ، بی روی تو صفایی



خون است کام ام از شب ، محض رضای زینب



زخمی بزن مرتب ، بر تار نینوایی



گرچه سرت بریده ، روی نی آرمیده



داود هم ندیده ، این صوت کبریایی



با قامتی چنین خم ، من مانده ام در این دم



چون از تو دور گردم ، در من نمانده نایی



با من بگو برادر ، اینگونه از چه دیگر



پنهان ز چشم خواهر ، در بین نیزه هایی



من از تو شرمسارم ، چون مرهم ات گزارم



جز اشک خود ندارم ، بر زخم تو دوایی



ای زخم پر ستاره ، با آن گلوی پاره



با من بگو دوباره ، در خاک و خون چرایی