امشب که محفلم زحضورت منّوراست
روی منّــور تو مـرامهـر انـور است
ای باغبان که سرزده ای باسرت به من     
 ازعطرتو خـرابه بهشتی معطّـر است
من تشنۀ وصال توبودم ، خـداگـواست  
 دیدار چهـرۀ تومـرا آب کـوثر است
در آیه های مصحف روی توخـوانده ام     
 زخم سرت زداغ دل من فزونتراست
برچهـره ومحـاسن غـرقـه بخـون تو      
 هم خون اکبر تو وهم خون اصغر است
ای داده بوسـه برلب تومصطفی، چـرا    
  روی لبت نشـانه زچوب ستمگر است
روی کبـود مـادر خـود راکه دیده ای       
روی کبـود دختـر تو مثل مادر است
اشکم وضـو وقبلـه تـو و مُهـرمن لبت    
  وقت نمــاز آخــر والله واکبـر است
کـردم سجـودونیست قیـامی پس از سجود   
 هنگام رفتن است ونفسهای آخراست     
 با اشک خودسرود«وفائی» که ای حسین
ازمـاتم رقیّــه دلم درد پـــرور است

شاعر : استاد سید هاشم وفایی