سیاه، چهره ی خورشید و تیره ملک خداست
چه روی داده مگر روز محشر کبراست؟
چه روی داده که قرآن فتاده در یم خون؟
چه روی داده که خورشید نوک نی پیداست؟
چه روی داده که خلق و خدا عزا دارند؟
چه روی داده که ملک وجود، غرق عزاست؟
چه روی داده که بینم ز خونِ خون خدا
خضاب، موی رسول است و گیسوی زهراست؟
چه روی داده که یک نیم روز از دم تیغ
به یک منا سر هفتاد و دو ذبیح، جداست؟
نگه کنید خدا را که روی هر سنگی
نوشته با خط خون: روز، روز عاشوراست
نگه کنید که خون خدا بود جاری
ز حنجری که پر از بوسه ی رسول‌خداست
نگه کنید به قرآن سینه ی احمد
که آیه‌ آیه ز شمشیر و تیغ و تیر جفاست
میان قلزم خون سینه‌ای شده پامال
که نقطه ‌نقطه بر آن جای نیزه ی اعداست
سری که از سر نی چشم دوخته به حرم
سر مقدس خونین سیدالشهداست
کنار علقمه با خون، به دست و مشک و علم
نوشته: این بدن پاره‌ پاره ی سقاست
به زیر کعب نی و تازیانه دخترکی
به دیده اشک و به لب‌هاش بانگ یا ابتاست
گلو گرفته، نفس خسته، زیر لب گوید
عمو کجاست؟ برادرکجاست؟ عمه کجاست؟
به یاد خون گلوی حسین تا صف حشر
نه کربلا که جهان وجود، کرب‌وبلاست
روان به خیمه شده ذوالجناح بی ‌صاحب
صدای شیهه ی او واحسین و واویلاست
نه تا قیام قیامت، پس از قیامت هم
همیشه پرچم خونین کربلا برپاست
چهارده صده، «میثم!» گذشته است و هنوز
شرار دامن طفل حسین در دل ماست

شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار