حی علی البهشت و به سرمستی مدام
بی تو تمام لذّتمان می شود حرام
آقا همیشه پرتو لطف و جلالتان
بر چهره های شب زده مان، باد، مستدام
هر صبح پیش از آن که بتابد، گمان کنم -
خورشید بر دو چشم شما می دهد سلام
از لابه لای درد و غم هر نگاهتان
حسی غریب می بردم روی اشک هام
حسی که حال و روز مرا پر کشیده ست
از ناگزیر فکر و خیالات پوچ و خام
تا انتهای روشنی چشمه سارها
این سان غریب و بی کس و با شرم و احترام
آقا ببخش من که یقین دارم آخرش
از این دل شکسته نمی گیری انتقام
زخم دل تمام زمین و زمانه را
یک جرعه ی نگاه شما داده التیام
الحق جهان به برکتتان پاک می شود
داده شده به دست شما اختیار تام
دستی بکش به آخر این شعر نیمه جان...
فصل ختام محکم ابیات ناتمام

شاعر : سید مهدی نژاد هاشمی