هر كه با زهراست،احساس سخاوت می كند
مور این وادی، سلیمان را ضیافت می كند
دست پخت فاطمه نان است ،نانش جزبه است
هر كه شد یك بار سائل ،كم كم عادت می كند
حضرت جبریل یك جلوه است،ذاتاً وحی را
فاطمه تا قلب پیغمبر، هدایت می كند
فرشیان نه عرشیان، هم رو به او می ایستند
در میان خانه اش ،
همون خانه ای كه یكی دو سه روزه،بستر فاطمه رو جمع كردند،بچه ها به یاد مادر،و جای خالی مادر اشك می ریزند
فرشیان نه عرشیان هم، رو به او می ایستند
در میان خانه اش ،وقتی عبادت می كند
یا زهرا،یازهرا،اجازه بدید حالا كه كم كم آماده شدید،زیاد معطلت نكنم،درد دل های  علی رو بخونم،امشب همه با هم هم ناله بشیم،با اول مظلوم عالم،فاطمه جانم
بعد از تو بر زخم دلم مرهم ندارم
دیگر امید زنده ماندن هم ندارم
زمزمه كه بلدید،شما هر جوری كه بلدید ناله بزنید،عوض بچه های علی،
باور نمی كردم علی را وا گذاری
با خانه دار كوچكم تنها گذاری
درد دلم بی تو دوا دارد،ندارد
تجسم كن زانوی غم بغل گرفته مولا،یه گوشه نشسته،
این خانه بی زهرا صفا دارد،ندارد
ای كاش من همراه تو مرده بودم
ای كاش من جای تو سیلی خورده بودم
آن شب زفرط غم،مرا دیوانه كردی
وقتی كه موی زینبم را شانه كردی
آقاجان مگه این كجاش ایراد داره،چه جوری مگه شونه می زده بی بی،این همه دل شما آتیش گرفته،
وقتی كه دست و شانه بر سر می گرفتی
دیدم كمك از دست دیگر می گرفتی
یازهرا
حاج عباس واعظی
.....