ای پدر غصه بی شمار شده
حال من بی تو زار زار شده
هیچکس سر نمی‌زند بر ما
بی کسی رسم روزگار شده
علی صف شکن زمین خورده
نوبت صبر ذوالفقار شده
آن در خانه ای که بوسیدی
هیزمِ کشتن بهار شده
من که جایم بروی چشمت بود..
چشمم از ضربه تار تار شده
روی دیوار خانه آن گوشه..
خون خشکیده یادگار شده
لخته خون‌ها مزاحمم هستند
گر نفسهام گه‌گدار شده
با همان دنده ترک خورده
دخترت بر شتر سوار شده
جلوی مجتبی زدند مرا
پسرم سخت شرمسار شده
بین نامرد های شهر خودت..
زدنِ زن چه افتخار شده!!
- سه شنبه
- 22
- آبان
- 1403
- ساعت
- 14:2
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
سید پوریا هاشمی
ارسال دیدگاه