گره زدم به ضریحت دوباره روسری ام را
گذاشتم سر راهت دل کبوتری ام را
به استجابت دستت هوای شهر بهاریست
به دست های تو بستم امید آخریم را
میان صحن بهشتت دوباره حاجت گندم...
چگونه صبر کنم این همه سبک سری ام را؟
غبارهای ضریح تو را به چشم کشیدم
مگر قبول کنی اشک های جوهری ام را
به لطف توست اگر رد نمی کنند در اینجا
کبوتران حرم دست های مادریم را
امام عاطفه ها! از کرامت تو بعیدست
که بگذری و نبینی دل کبوتری ام را
 

شاعر : وحیده گرجی