آن شب میان خانه مراسم گرفته بود
پیوند اشک های علی بود و خونِ رود
بودند زینب و حسنین و زنی که داشت
می ریخت آب و غیر همین ها کسی نبود
محرم نداشتند به جز آستین شان
گریه کنان روضه ی دستی که شد کبود
آن قدر غسل او به نوازش شبیه بود
انگار که فاطمه در خواب رفته بود
تا این که دست کوه به بازوی رود خورد
لرزید زانوانش و آتشفشان نمود
پروانه ها دویده به بالین شمع و بعد
می سوختند و باز به بالا رسید دود
دودی که پلک های خدا را به هم کشید
یک قطره هم چکید به آن خانه در فرود
فرمود سجده های به تن را قیام کن
دارد قیام عرش خدا می شود سجود

شاعر : حسین رستمی