شوقی که قرض کرده ام از پای «سندباد»
یک شب درست در کفِ صحنِ تو ایستاد
با آه نذر می کنم آیینه ام شوی
اسفند دود می کنم امشب برای باد
تا صبح گریه کردم و قلبم جلا نیافت
باران کفافِ تشنگیِ برکه را نداد
آیا برای سوختن آماده می شوم؟
بال وپرم تَرست و تبم رو به ازدیاد
دف می زنند پنجره ها در برابرم
نامت شنیده می شود از برقِ «بامداد»
آن سو دلی به حاجتِ دل خواهِ خود رسید
این سو خیالِ سبزِ تو یک پَر به جا نهاد
هر شب کنارِ درکِ تو از شرم مُرده ام
اما همین که با توام، این مرگ «زنده باد»!