بيمار چندين روزه ايي اين خانه دارد
در پيش چشمان ترم جان مي سپارد
هر شب كنار بستر او يك فرشته
مي ايد و زخم تنش  را مي شمارد

الاله مي ريزد به روي شانه هايم
بر سينه اش سرم را مي فشارد
پهلو به پهلو مي شود وقتي به بستر
امكان ندارد لاله سرخي نكارد
از روي دل سوزي براي گيسوانم
 خم مي شود تا شانه را بالا بيارد
پرواز مجروح صدايش بي سبب نيست
يك فاصله در استخوان سينه دارد
(هزاران زخم گران بر تن حسين نشست
ولي جراحت زخم مسمار زخم بي همتاست)
تا گيرد از دستم لباس زخمي اش را
پيراهني گهنه به جايش مي گذارد
خاكسر پروانه ها بر دامن او
شام غريبان را برايم مي نگارد
چشمان بابا پر از ابر بهاريست
اما خجالت مي كشد اين جا ببارد