چون ابر نو بهار من از گریه خسته ام
یارب ببین سرشک غم دسته دسته ام
از بس که گریه کرده ام و سوختم چو شمع
چون اشک خود پیاپی و از هم گسسته ام

یاسم که رنگ داغ شقایق گرفته ام
یعنی میان بستری از خون نشسته ام
قد کمانی و رخ نیلی و پهلویم
دارد نشان ز عهد و وفایی که بسته ام
دستی بروی دست دگر می زند علی 
هر دم کند نگاه به دست شکسته ام
گفتم بخود که چهره ز حیدر کنم نهان
کن چاره ای خدا به نماز نشسته ام
شاعر رضا جعفری