مرا با خود ببر بانوی دشت ِ سرخ،
که دلتنگم از این گردونه ی تکرار...
هوایی سخت دلگیر است
و غم
اینجا مکرّر
دست و پا  گیر است..........
هوا ی زندگی سرد و ملال انگیز
نفس  می گیرد از تکرار این پاییز
تمام ِ  یاس ها و نرگس و آلاله ها هم
سخت خاموشند ................
مرا با خود ببر بانو
به باغ خنده های یاس
به شهر چلچراغ ِ آبی ِ احساس
به رمز ِ روشنای  آب
به عرش ِ ساده ی مهتاب
مرا با خود ببر تا عرش ِ مرغان ِ سماواتی
ببر تا قله ی سیمرغ
ببر آنجا که
پی در پی
صدای ترجمان ِ روشن ِ باران
اذان ِ صبح می گوید
و در آویزه های صبح می روید....
مرا با خود ببر بانو
از این مرداب ِ خاموشی .............

شاعر : اکرم بهرامچی