آمدم چرخ زدم با هیجانی مبهم
دلم افتاد زمین با ضربانی مبهم

مثل یک لال که تازه است زبان وا کرده
حَ حَ حَ حرف زدم، من به زبانی مبهم...

اولین حادثه ی روی لبم نام حسین(ع)
بعد از این هرچه بگویی و بخوانی مبهم!

کیستم در حرم عشق، عزا پوشیده؟!
ذره ام؛ ذره ی بی نام و نشانی مبهم

 تا رضا(ع) درک بلا را بدهد می آیم..
حجم یک گمشده ام در چمدانی مبهم..

گیج خوردم وسط ولوله ی یک هیأت
مثل داغی که بریزند به جانی مبهم!

تازه فهمیده ام آن دانه ی زنجیرم که
روی ایوان تو چرخاند جوانی مبهم...
 
اشک چون دانه ی باران به تماشا آمد
مانده بر صفحه ی تاریخ، جهانی مبهم.....

شاعر : سعید ظهیری