ازخیمه بیرون عبدالله امد
یا ور برای ثارالله امدم
اه هواییه دلش دم اخر گل پر پر
عمو رو میبینه توی لشکر باچشم تر
به لشکر میزنه میشه محشر مثل حیدر
تو دلش بهونه داره
پیش عمه بی قراره
می بینه زخمی ابرو عشقه
تودست قاتل گیسوی عشقه
اه پرستوی حرم داره میره چه دلگیره
تمو لحظه هاش نفس گیره داره میره
ازاین که بمونه دلش سیره
بغضی که بین گلو شه
زخم دیدن عموشه
بغضی شکسته بین گلو شه
دست بریده سهم عمو شه
وای تموم بدنش چه بی جونه پر یشونه
بمیرم دهنش پر از خو نه غریبو نه
نداره رمق و پریشونه دلش خونه
یا کریم مجتبایی
شد شهید کر بلا ای