آسمانم ، ندارد ستاره

بسته شد بر ، حرم راه چاره

خیمه گاه و ، هجوم سواره

واویلا ، زغوغای غارت

واویلا ، ز حرف اسارت

واویلا (۳)

در دل دشت غم ، دختران می­دوند

چون حرم شد دگر، بی امان می­دوند

واویلا (۲)

خیمه­ی غم ، به پا شد خدایا

کربلا در ، دلِ کربلا شد

آسمانی ، پر از نیزه­ها شد

واویلا ، از این سر بریدن

واویلا ، زمعجر کشیدن

 واویلا (۳)

من چه گویم از این ، آتش و خیمه­ها

جان دهم آخر از ، ناله­ی بچه­ها

واویلا (۲)

شاعر : احسان پیریابی