کاسه ی صبر من از گریه گهی پُر می شود

اشک روی قاب عکس کربلا دُر می شود

گریه ی پاک عزای تو مرا هم پاک کرد

آب آلوده به دریا می رسد کُر می شود

من ادب آموختم اما نه از یک بی ادب

هرکه آمد روضه ی تو خود به خود حُر می شود

سوختم با گریه تا این سینه شد ثابت قدم

خاک از گرمی آب و آتش آجُر می شود

رسم عالم را به هم زد عاقبت این عاشقی

بین ما دیوانه ها عاقل تمسخُر می شود

با نگاه مادرت در اربعین کرب و بلا

از عزاداران عاشورا تشکُر می شود

شاعر : مجتبی نجیمی