پایان صفر آمده دل زار وغمین است
چون شیعه عزادار مه هشتم دین است
مرغ دل ما پر بزند سوی خراسان
با نوحه گری در حرمش چله نشین است
فریاد غریبی رضا آن شه مظلوم
برخاسته از فرش برآن عرش برین است
او آمده نالان ز مهمانی مامون
خونین جگر از زهر جفاکاری وکین است
درحجره تنهایی خود در تب وتاب است
می پیچد و می نالد وغلطان زمین است
آرد به لبانش همی نام جوادش
آوای دلش در طلبش زار وحزین است
درلحظه ی آخر بیامد به كارش
زیر سر او زانوی آن ماه جبین است
سخت است که بیند پسری مرگ پدر را
پر ازغم واندوه زمان است وزمین است

شاعر : اسماعیل تقوایی