راهی مشهد شدم با ذکر قبری بی نشان

من گدای مادرت هستم ...  مرا از در مران

زائری دلتنگم آقا .. روسیاهی خسته ام

یک بغل حرف نگفته دارم و اشکی روان

یک پیاله عشق می نوشم از آن فیض مدام

چند بیتی در دیار طوس هستم میهمان

ای همه دار و ندارم رو مگردان از گدا

هم رئوفی هم کریمی ای رضای مهربان

ابتدای جاده ی افلاک از باب الرضاست

می رود دل از ضریحت آن سوی هفت آسمان

صحن جامع سکوی پرواز تا عرش خداست

اوج می گیرد پر و بال دلم تا بی کران

حوریان در رفت و آمد قدسیان در سجده اند

نور می بارد از آن صحن و سرا و آستان

غرفه های عرش طرحی باشکوه از جلوه ی

آینه بندان ایوان طلایت... بی گمان

گاه در کنج رواقت.. گاه در صحن امام

کاش می گفتی نرو – اینجا کنار من بمان

زائری دستش گره خورده به دستان ضریح

هرکه از نزدیک و دور آمد شدی تو میزبان

ضامن من می شوی آقا..؟  دوباره ...آمدم

صید نفسم – روسیاهم - بی پناهی ناتوان

رد پایت در شلمچه سجده گاه لاله هاست

کربلای پنج از عطر وجودت جاودان

هست امضای شما پای شهادت نامه ها

حاجتی دارم ... نیازی نیست بر شرح و بیان

نعیمه امامی – 2شهریور1394

شاعر : نعیمه امامی