از حرم آمد برون   جلوهء پیغمبری

با رخ زهرایی و   با جنم حیدری

صحنۀ میدان بدل   شد به عجب محشری

گفت انابن الحسین   ریخت به هم لشگری

موقع جانبازی است   رفته ز کف طاقتش

تیغ و سپر در کف و   ذکر علی عادتش

خوانده حسین اِن یکاد نذر قد و قامتش

با نگهی می کند   از پدرش دلبری

ماه حرم مثل شیر    بر دل اعدا زده

از برش تیغ او دشمن او جازده

گرچه به رفتن شرر بر دل بابا زده

داده به لشگر نشان   رزم علی اکبری

یا علی و یا علی   بر لب او کرده گل

ماه نطر می زند   عمه بخوان چار قل

داده عنان را ز دست   لشگر کوفی به کل

معرکه ای شد به پا   وای چه رزم آوری

لشگری از جنگجو   از دم تیغش گریخت

شد به عجب ابن سعد رشتۀ کارش گسیخت

دم به دم از دشمنش نعره زد و زهره ریخت

حیدر کرببلا   با رجز حیدری

نیزه و تیغ جفا   بر بدن تو زدند

تیر به همراه سنگ   سوی سرت آمدند

تو به زمین خوردی و آه حرم شد بلند

خیز که دلگرمی عمه ای و خواهری

در برت آمد حسین با سر زانو علی

از تو نمانده تنی   کو پسرش کو علی

کاش نفهمد که خورد    نیزه به پهلوعلی

زخم به پهلوی توست   ارثیۀ مادری

بس که به روی دلم داغ دمادم رسید

اشک به چشم همه   عالم و آدم رسید

بر سر نعشت علی عمه به دادم رسید

ماند ، برایم فقط   دیدهء از خون تری

قسمت تو تیغ و تیر   قسمت من غم شده

موی سرم شد سپید   قامت من خم شده

بعد تو ای عمر من  عمر پدر کم شده

وای چرا غرق خون   وای چرا پرپری