تکسواری در بیابانی مخوف 
اسب را چون باد صرصر می‏برد 

گشته صحرا غرق بوی خوش، مگر 
بار عود و مشک و عنبر می‏برد؟ 

نوری از خورجین اسبش می‏دمد 
گوئیا خورشید انور، می‏برد! 

می‏زند مهمیز بر پهلوی اسب 
می‏شتابد، گوئیا سر می‏برد! 

آری، او خولیست، بر مهمانی اش 
رأس آواره ز پیکر می‏برد! 

همچو نمرودی، که ابراهیم را 
تا بسوزاند در آذر، می‏برد! 

صد ره از نمرود هم بدتر، بلی 
چون ز ابراهیم بهتر، می‏برد! 

ناله‏ ای جانسوز می آید به گوش
همره فرزند، مادر می‏برد؟!

رضا ثقفی