امشبم را سحر نمی‌آید
خواب، در چشمِ تر نمی‌آید
مدحش از من که بر نمی‌آید
چون سکینه دگر نمی‌آید
دختر شاه...گوهر نایاب
بی‌قرینه... درست مثل رباب

روضه می‌خواند، روضه با احساس
روضه‌اش داشت عطر و بوی یاس
شرم یک مرد... روضه‌ای حساس
وای از مشک پاره‌ی عباس
روضه‌ی دست و چشم و مشک عمو
روضه‌ی قطره‌قطره اشک عمو

روضه‌خوان چشم‌های خود را بست
مادرش دست می‌زند بر دست
رأس اصغر به روی نیزه نشست
پای نیزه قد سکینه شکست
خواهر اصغر است حق دارد
به خدا خواهر است حق دارد

به روی ناقه خواند نافله را
دور ناقه شنید هلهله را
چه کند خنده‌های حرمله را
چشم دشمن به سوی قافله را
مثل یک مرد... مثل عمه‌ی خود
صبر می‌کرد... مثل عمه‌ی خود

قلبش از غصه‌ها کباب شده
بعد سقا فقط عذاب شده
مثل او از خجالت آب شده
وارد مجلس شراب شده
خیزرانِ یزید پیرش کرد
حرف مردی پلید پیرش کرد

دختر بی‌قرینه‌ی پدرش
روضه‌خوان مدینه‌ی پدرش
همه‌جا شد سکینه‌ی پدرش
یادش افتاده سینه‌ی پدرش...
... زیر پای سوارها افتاد
روی گل، ردِ خارها افتاد

یادش افتاد آه آهِ حسین
غرق در خون همه‌سپاه حسین
بود یک نیزه تکیه‌گاه حسین
داد می‌زد که قتلگاهِ حسین...
... پر شد از خونِ زخم‌های تنش
پر شد از تیر و نیزه‌ها بدنش

وسط حجره‌ی محقر خود
چشم گریان... میان بستر خود
باز در لحظه‌های آخر خود
یادش افتاد داغِ خواهر خود
کنج ویرانه خواهرش جان داد
سر بابا برابرش... جان داد

شاعر : علی سپهری