میچکد قطره قطره در پایت
دانه های تکیده ی زیتون
میپَرد دانه دانه از دستت 
قطره های به هم تنیده ی خون

ای که آزاد کرده ای ما را 
 از شبیخونِ خودپرستی ها
کاش جبران کنیم و پر بزنی 
 از حصارِ مثلث صهیون

نچشیده ست طعمِ شیرین را!
 چقَدَر سینه ات پُر از لیلاست
چقدَر تیشه خورده این فرهاد 
چقدَر سنگ خورده این مجنون

در صدایت که پُر شد از باران
 در سکوتت که سبز شد در باد
*عطرِ یحیی رسید تا دریا 
 روحِ عیسی شکفت در هامون

آه قدس! ای سرای آزادی
در نفسهای توست آبادی
دور باد از تو هرچه جز شادی
لحنِ داوودی ات چرا محزون؟! 

شاعر : عارفه دهقانی