ای طالب معرفت ! «ولی» را بشناس
آن جان ز عشق مُنجلی را بشناس

زیبنده ی او مقام «عبداللهی» ست
در مکتب بندگی ، علی را بشناس

خوبست به معرفت اشارت دادن
دل را به حقیقت ولایت دادن

ای خوب ! سعادتی از این برتر نیست :
بر بندگی علی شهادت دادن

مولاست علی ، ولی نمی دانی هیچ
از مرحله غافلی ، نمی دانی هیچ

تا مذهب و مسلک ات «علی اللهی» ست
پیداست که از علی ، نمی دانی هیچ !

مولا ! مددی که از شما بنویسم
با لهجه ی معرفت تو را بنویسم

می ترسم از این که از محبت مولا
کافر شوم و تو را خدا بنویسم !

با مهر علی ، ز حق جدایی زشت است
با نفسِ حریص ، هم نوایی زشت است

با ذکر علی ، تو طالب عزت باش
درویش ! به نام او ، گدایی زشت است

هر چند علی خلاصه ی قرآن است
سرمایه جاودانه ی ایمان است

ای مرد ! خدا مخوان علی را ، شرک است
او اسوه بندگی ست ، او انسان است

از فصل علی ، نخوانده ای جز نامی
در درس علی شناسی ای دل خامی

آیینه ی بندگی ست مولا ، توبه !
این آینه را چرا خدا می نامی ؟

در شأن علی ، کتاب حق نازل شد
میراث رسول را ، علی قابل شد

یک عمر ثنای ذات یکتا را گفت
با بندگی خدا ، علی کامل شد

عرفان علی ، مرام درویشی نیست
با لهجه دین ، خرافه اندیشی نیست

عرفان علی ، حضور در میدان است
آیین و مرام انزواکیشی نیست

این مرد که مذهبی ندارد جز ریش
بر خویش نهاده نام پیر و درویش

در چشم و زبان او علی ، الله است
فریاد از این جماعت کفر اندیش !

هر کس که مرام او «علی اللهی» ست
تردید مکن که در صف گمراهی ست

ای خوب ! علی ، خدا نه ،عبدالله است
او اسوه ی کامل «خداآگاهی» ست

او را ز خدا ، جدا نباید نامید
بی زمزمه ی ثنا ، نباید نامید

او بنده ترینِ بندگان حق است
او را به خدا ، خدا نباید نامید

ای دل شدگان ! علی ، ولی الله است
گوینده ی «لا اله الا الله» است

هر کس که حدیث دیگری می گوید
سوگند به نور ، مشرک و گمراه است

او روح مُکرم است ، بشناسیدش
قرآن مجسم است ، بشناسیدش

او روح نماز و قبله توحید است
او وارث آدم است ، بشناسیدش

هر چند علی سرشته از این خاک است
از گرد تعلق  زمین او پاک است

با سلسله فرشته ها محشورست
سرمنزل جان پاک او ، افلاک است

شعر علوی ، تبسم حق بینی ست
از باغ بلوغ معرفت گل چینی ست

هر کس که به این مرام و آیین باشد
تردید مکن که شاعر آیینی ست

شاعر : رضا اسماعیلی