من آفریده شدم تا شوم گدای کريم
عبادتم شده افتادنِ به پای کریم

همیشه داشت محبت به ظرف خالی من
همیشه شامل حالم شده وفای کریم

نوشته اند مرا خاک پای آل علی
همیشه بر لب آیات هل اتای کریم

شنیده ام که تمام فرشتگان خدا
زدند بوسه به دست گره گشای کریم

چه نعمتی، چه عطایی ، چه خوب توفیقی
سپرده اند مرا دست مجتبای کریم

چه افتخار بزرگی نوشته اند مرا
فداییِ سر فرزند اول زهرا

منم کسی که فقط زیر منت حسن است
تمام زندگی ام از عنایت حسن است

به من خدای دو عالم چه ثروتی داده است
تمام دار و ندارم محبت حسن است

هزار شکر خدا را ، که کار و بار من
گداییِ کرمِ بی نهایتِ حسن است

هزار شکر شدم من غلام اربابی
که گفته اند مطیع ولایت حسن است

شنیده ام رفع الله رایت العباس
ولی روی سر عباس رایت حسن است

حسن امام و حسن اول و حسن آخر
حسن قیامت کبری ، حسن ، خود ِ حیدر

چه دست های کریمی ، چه لطف بسیاری
بگو به جای حسن ، قبله وفاداری

رسیده وقت تلافی آن همه ایثار
خدا به شاه نجف داد عجب علمداری

فرای روزی آن بنده ای که ذکر لبش
حسن حسن شده در شادی و گرفتاری

بدان که ختمِ به خیر است آخر ، عاقبتت
اگر میان دلت ، حب مجتبی داری

شبیه فاطمه دارد هوای دشمن و دوست
همیشه چشمه ی الطاف او بُوَد جاری

رسیده بر همگان بخشش و عنایت او
سه بار خرج خدا شد تمام ثروت او

پیمبران همه هستند بی قرار حسن
فراتر است ز ادراک اعتبار حسن

حساب دشمن او با حسین و عباس است
جهنمی است کسی که نبود یار حسن

شبیه کعبه شده قبله گاه این عالم
دلی که هست همیشه در اختیار حسن

میان عرش، ملقب شده به مرغ بهشت
کبوتری که نشسته است در جوار حسن

خدا کند که فدای سرش شوم روزی
خدا کند که بیاید سرم به کار حسن

نوشته اند مرا بنده ی مرام حسن
غلام همت آنم که شد غلام حسن

دوباره در دل من زنده گشته یاد بقیع
چه گریه ها که در آورده بی اراده بقیع

شب ولادت آقا کسی کنارش نیست
دوباره گشت بلند، آه از نهاد بقیع

گذشت عمر من و چار امام بی حرمند
همه غمم شده در هر امامزاده بقیع

میان صحن عتیق رضا زدم فریاد
امام غائب عالم ! برس به داد بقیع

به گل نشستن آل سعود دیدنی است
زمان آمدن قبله ی مراد بقیع

بقیع می زند از دل صدا ، بیا آقا
قسم به بی کسی مجتبی ، بیا آقا

شاعر : محمد حسین رحیمیان