از شیشه ی شکسته ی دل تارتر شدم 

صحرای خشک بودم و اینبار تر شدم 

از بسکه کودک دل من گریه میکند 

از پیرمرد نوکرتان زارتر شدم 

کم کم دوباره پا شدم از خواب غفلتم 

اما ز بارش تو که بیدارتر شدم ... 

 فهمیده ام مریض نگاه تو بوده ام 

حالا ز رقص زلف تو بیمارتر شدم 

میخواستم کبوتر دل را رها کنم 

اما چه میشود که گرفتارتر شدم 

حتما دوباره فاصله ها با تو کم شدست 

وقتی که عرش سایه نشین حرم شدست 

با توستاره شکل منظم گرفته است 

شکلی که عرش و کون و مکان هم گرفته است 

با آسمان مقایسه هرگز نمیشود 

این گنبدی که دست به پرچم گرفته است 

از قوس ایستاده ی گنبد مشخص است 

تعظیم میکند که قدی خم گرفته است 

تا آسمان زمین نخورد هدس میزنم 

کون و مکان دو دست تو محکم گرفته است 

از موقعی که بارش لطفت شروع شد 

ابر دو چشم آینه ها نم گرفته است 

حتما دوباره فاصله ها با تو کم شدست 

وقتی که عرش سایه نشین حرم شدست 

آیینه در مسیر تو اعجاز میکند 

وقتی که سوز خود ز شما ساز میکند 

وقتی دو دست از حرمت قرض میکند 

مشکل که نه ـ که سفره دل باز میکند 

با پیچش نسیم و دو دست مقرنسش 

بال کبوتران تو را ناز میکند 

هوهوی باد در وسط صحن آینه 

با لهجه ی ملائکه اعجاز میکند 

وقت بلند گشتن صوت نقاره ها 

با انعکاس صوت چه ابراز میکند ؟ 

حتما دوباره فاصله ها با تو کم شدست 

وقتی که عرش سایه نشین حرم شدست 

با آسمان گوهر شادی که داشتی 

یا رنگ سبز مرمر شادی که داشتی 

اینجا بهشت اول خوشحالی همه است 

با آب حوض کوثر شادی که داشتی ... 

... باید برای با تو پریدت وضو گرفت 

همراه آن کبوتر شادی که داشتی 

تا آسمان شهر خودت می کشانی ام 

پایین پای منبر شادی که داشتی 

ایوان طلای تو نجف الأشرف من است 

در آن سروده قنبر شادی که داشتی 

حتما دوباره فاصله ها با تو کم شدست 

وقتی که عرش سایه نشین حرم شدست 

با تو رفیق میکنم این زخم سینه را 

بر مُهر پات میزنم این جای پینه را 

با لحن فارسی سخنی ذکر میکنم 

تفسیر میکنم سخنان سکینه را ... 

... با دشمنان مادرتان قهر میشوم 

دست تو زد به سینه من مُهر کینه را 

دستور میدهید به هر نوکری که هست 

باید درست کرد بقیع مدینه را 

بر سینه ی ضریح شما بوسه میزنم 

دارم خطاب میکنم این زخم سینه را 

حتما دوباره فاصله ها با تو کم شدست 

وق ...

علی رضوانی