کسی که دلی مسـتِ جانان ندارد 

به جانان قسم می خورم جان ندارد 

کمالم تویی بی تو نُقصانِ مَحضَم 

چونان داستـانی که پـایـان ندارد 

چه آرامشــی میدَمی بر وجودم ! 

که دریای دل ، مـیلِ طـوفان ندارد 

حَیات و مَمات منی ، شـک ندارم 

که این زندگی بی تو اِمکان ندارد 

به آبـادیِ وادیِ عشق سوگــند 

جهـانَم بـدونِ تـو ، سـامـان ندارد 

مُسلمان نمی دانَمش مُسلمی را 

که بر عشــق پاک تو ایمان ندارد 

نیاورده شُکـری بجا بنده ای که 

به الطاف بسیــارت ، اِذعـان ندارد 

شِفاچیست غیر از مریض تو بودن؟ 

مریضــت نـیـازی به درمـان ندارد 

خسارت به من خورد از عشق اغیار 

بنازم به عشـقت که خُسران ندارد 

دلـم جز تمـنّای وصل مُدامت 

تمنّــایی از حَیّ سُبحان ندارد 

چه بهتر چه بهتر جدا گردد از تن 

سـری که هـوای خراســان ندارد 

غلط گفته آن کس گفته ست هرگز 

رَعیّـــت ، علاقــه به سُـلطان ندارد 

که در کشورِ عشقِ سلطان، رعیّت 

پناهی به جُز کُنج ایوان ندارد 

الهی به قربان نامت که ذکـرش 

کَــم از لــذّت ختــمِ قُـرآن ندارد 

خُـدا نیست راضی از آن بنده ای که 

مداوم ، دمِ یارضا جان ندارد 

ز بس سفره داری ومهمان نوازی 

فقــیرِ حــرم ، غصّه ی نان ندارد 

شبیـه مـزارِ تو در چـارفصلش 

حریــمی گــدایِ فــراوان ندارد 

سحرهای دلچسبِ کویِ تو دارد 

صفـایی که صــبحِ گلستان ندارد 

گرفته ست فیروزه از خاک پایت 

جلایی که لعل بَدَخشــــان ندارد 

شده محوِ بالایِ گُلدسته هایت 

اگـر زائـرت ، چشم گریان ندارد 

تو سرچشمه ی نوری و آستانت 

شبی نیست که نـوربــاران ندارد 

مرا کلبِ کهفِ خودت کن ، که دیدم  

وفایی که سگ دارد انسـان ندارد 

اباصـلْت در خانه ات یافت شأنی 

که در اوج حشمت ، سلیمان ندارد 

جهان مجاز و حقیقت به جز تو 

رضـایِ خــدا ، کارگردان ندارد 

سُخن یک کلام است آن هم همین است 

که این زندگی بی تو امکان ندارد 

دَمِ صحــنِ تو حال من معنوی شد 

غزل شد قصیده سپس مثنوی شد 

کبوتـرصفت پر کشیدم به مشهد 

عجب وقت خوبی رسیدم به مشهد 

که در شهر قم کرده ام ، وعده با تو  

که باشم شبی را به ذی القعده با تو 

صــدایِ گـدایت بلند است بشنو 

و این آه یک مستمند است بشنو 

نـیازی به عـشـق مَـجازی ندارم 

من اصلاً به جز تو نیـازی ندارم 

رفـیقِ فقــ ...

شاعر : محمد قاسمی