درد من بی یاریست
نه علم داری ماند  نه مرا یاری ماند  درد من بی یاریست
نه سپه داری ماند  نه وفـاداری ماند  درد من بی یاریست
رفتـه عبـاسم     روح احساسم
جانِ من دیدم از پیکرم رفت
بی علـمـدارم     بی سپـه دارم
پیشِ چشمانم سرلشکرم رفت
در کـنـار  آب     تشنه لب بی تاب
ساقیِ لشکر آب آورم رفت
یـارِ بی دسـتم     رفته از دستم
آن عزیزِ از جان بهترم رفت
نه علم داری ماند  نه مرا یاری ماند  درد من بی یاریست
نـورِ چشـمانم     راحـتِ جـانم
نو گُلِ باغم شهـزاده اکبـر
مرد میدان بود     اهل پیمان بود
رفت و من ماندم بی یار و یاور
طفل خاموشم     رویِ آغـوشـم
مثل گل گردید نورسته پرپر
دل دگرگون شد     دیده ام خون شد
غنچه را دیدم در خون شناور
نه علم داری ماند  نه مرا یاری ماند  درد من بی یاریست
دسته گل هایم     بـاغ زیبـایـم
یک به یک رفتند با سرفرازی
حــُرِ نـام آور     قاسـم و جعفر
کشته گردیدند با یکّه تازی
مُصعب و عابس     مسلم و حارث
غرق خون گشتند با دلنوازی
شیـرِ میدانـم     آن دلـیـرانـم
رفتن و ماندم با قومِ تازی
نه علم داری ماند  نه مرا یاری ماند  درد من بی یاریست

۷۲۵
نه علم داری ماند  نه مرا یاری ماند  درد من بی یاریست
نه سپه داری ماند  نه وفـاداری ماند  درد من بی یاریست
بی بــرادر ها     بی دلــاور ها
مانده ام تنها با یک سپاهی
درد بی یـاری     داغ بسـیـاری
دم به دم آید از سینـه آهی
بعـد یـارانـم     سر به دارانـم
تشنه لب دوزم هر سو نگاهی
کس نمی بینـم     اهـل آئـینـم
تا نمایـد از من دادخـواهی
نه علم داری ماند  نه مرا یاری ماند  درد من بی یاریست
گرچه دلتنـگم     عـازم جنـگم
یک نفر تنها با ده هـزاران
می روم میدان     بر سر پیمـان
رو به رویم با خیلِ سواران
تیغه ها بر کف     نیزه ها در صف
بر سرم بـارد مانند بـاران
وَه چه دلسنگند     غرق نیـرنگند
الامان از این سرنیزه داران
نه علم داری ماند  نه مرا یاری ماند  درد من بی یاریست
من که بی یارم     تا نفـس دارم
می زنم شمشیر در راه ایده
من که تنهایم     شـاهِ غم هایم
می دهم جان و سر با دو دیده
عاقبت پـرپـر     از دم خنـجـر
شد به خاک و خون بی سر تپیده
سروری بر گو     حـرف آخر گو
عشق ما باشد آن سر بریده
نه علم داری ماند  نه مرا یاری ماند  درد من بی یاریست

شاعر : محمدرضا سروری