ارث بُرده از حـسن
دلرُبایی می کُند 

`در لـباس بـنـدگی کار خُــدایی می کُند” 

ارث بُرده از حـسن 

این که از کار همه مشکل گُشایی می کُند 

سیزده ساله ست لیک 

چــارده قـرن اسـت دارد مُقـتدایی می کُند 

حُسنِ این ابن الحسن 

دلـبری ماننـد یوسـف را هــوایی می کُند  

بین دام گـیسویش 

هر دلی افـتاده ، احساس رهایی می کُند 

آمین گـوید حُـسین 

چون که دامـادش برای ما دعایی می کُند 

خرج راهـش با حسن 

هـر کســی را قاسـمش ، کربلایی می کُند 

گرچه خود ثارُالَلّهی ست 

روضه اش دلهای ما را مُجتبایی می کُند 

روز عاشورا شـده 

هِی سرش از پیکرش میل جُدایی می کُند  

گـریه ها با ناله ی— 

ای جــوانِ `ارباً اربایم کُجایی؟” می کُند 

نذر لیلا شـد ادا 

حال نجمه نورِ چشمش را فدایی می کُند  

در میان سی هزار 

مـثـلِ سـردارِ جَمَل ، لشکرگُشایی می کُند 

حیف که تیزی سنگ  

رنگ گیسویِ سیــاهش را حنایی می کُند 

زیـر سُـمّ اسبها 

استخوان سینه اش نوحه سرایی می کُند 

شاعر : محمد قاسمی