اگر که رعیت ارباب رعیت حسن است 
بدست سینه زنان برگ دعوت حسن است 
بساط گریه ی هیئت ز برکت حسن است 
تمام ماه محرم روایت حسن است 

حسینیه حسنیه ست خانه دل ماست 
مقام صلح حسن همطراز عاشوراست 

سپرده دست حسینش اگر پسرها را 
برای معرکه ها نذر کرده سرها را 
چه بهتر است نبندنداین گذرها را 
که شرمسار نسازند خون جگرها را 

به دست های عقیله ست دست عبدالله 
امید کل قبیله ست دست عبدلله 

به سن و سال کمش غیرت حسن دارد 
خلاصه ای ز کرامات پنج تن دارد 
عجیب حال و هوایی جمل شکن دارد 
کفن برای چه وقتی که پیرهن دارد 

نگاه میکند از تل تمام قائله را 
شنیده از سوی میدان صدای هلهله را 

دوید و دید به مقتل سر و صدا مانده 
عموی بی کفنش زیر دست و پا مانده 
هزارو نهصد و پنجاه زخم جا مانده 
چقدر میزند او را سنان وا مانده 

عموش در ته گودال پاره پاره تن است 
برای غارت پیراهنش بزن بزن است 

کسی نشسته به سینه که خنجری بکشد 
به قصد قرب به رگ های حنجری بکشد 
درست در جلوی چشم خواهری بکشد 
نشد حسین نفس های آخری بکشد 

رسید سینه زنان لا افارق العمی 
سپاه کوفه بدان لا افارق العمی 

کشید دست خودش را سپر درست کند 
سپر برای عمو نه پدر درست کند 
پناه بر بدنی محتضر درست کند 
به گریه مرهم چشمان تر درست کند 

دوباره حرمله با یک سه شعبه بلوا کرد 
یتیم را بروی سینه پدر جا کرد 

شاعر : سید پوریا هاشمی