روضه
تا چشم وا کردم در این دنیا تو را دیدم
غم را ندیدم در همه غم ها تو را دیدم
در خانه تو در کنارت اکثر شب ها
با قصه ات خوابیدم و فردا تو را دیدم
یک ساله بودم رفت بابا خوب یادم نیست
هر گاه گفتم زیر لب بابا تو را دیدم
هر گاه برگشتی ز راه دور یادم هست
من زود تر از اکبر لیلا تو را دیدم
دوش عمو عباس از هر کوه بالا تر
شرمنده ام یک بار از بالا تو را دیدم
از منظر عباس بر روین نظر کردم
از عرش بالا تر فقط تنها تو را دیدم
ای نام شیرین تو از هر نام نامی تر حسین
ای نازنین بابای از جانم گرامی تر حسین
من جلوه ای از جلوه های پنج تن هستم
تو نیستی حس می کنم دور از وطن هستم
تو شمع جمع افرینش بین عشاقی
پروانه ام اماده پرپر شدن هستم
یا سوختن یا سر سپردن هر دو تا عشق است
من تشنه لب تشنه دست و پا زدن هستم
گیرم میان ما و فرزندان تو فرق است
قاسم چه شد من نیز فرزند حسن هستم
شمشیر دستم نیست عیبی نیست با این دست
لحظه شمار یک نبرد تن به تن هستم
از غربتت چشمان عمه اشک می بارید
گفتم رها کن دست هایم عمه من هستم
بی من عمویم راهی افلاک شد عمه
در بین ان گودال گرد و خاک شد عمه
تا لحظه افتادنت از اسب را دیدم
دستی که دستم را گرفته بود بوسیدم
منت کشیدم التماس عمه را کردم
گفتم که من رفتم عمو افتاد من دیدم
با دست خالی امدم اما مگر میشد
شاید بترسی که بترسم من نترسیدم
دیدم که غارت کرد دشمن جوشن و خودت
من هم همینطور امدم جوشن نپوشیدم
دنبال تیغی تکه تیری نیمه شمشیری
از پشت سیل اشک ها چیزی نمی دیدم
هر کس که صد راه شد با مشت کوبیدم
ناله زدم نفرین نمودم خاک پا شیدم
هر چند دستان پلیدی کند مویم را
گفتم که ای نا مرد ها کشتید عمویم را
ای وای بر من می چکد خون از سر و مویم
ای کور باشم تا نبینم خاک بر مویم
از خیمه میدیدم جهان تاریک شد اما
شق القمر دیدم به ضرب سنگ بر رویت
برخیز برگردیم سمت خیمه تا عمه
با تکه چادر ببندد زخم بازویت
از لا به لای دست و پای دشمنان دیدم
افتاده دست شمر پیچ و تاب گیسویت
شمشیر بالا رفت بالا رفت دستانم
دستان عبد الله شد هدیه به ابرویت
در بازوی من نیست زور بازوی عباس
تا نیزه بیرون اورم از بین پهلویت
بر زخم هایت می فشارم دست و غم دارم
که دست کم صد زخم داری دست کم دارم
***********