روضه
حرمتش را، خیمه اش را، لشکرش را...بگذریم 
کینه ی شمشیر زن ها اکبرش را...بگذریم 
قاسمش را ضربه ها هم قامت عباس کرد 
تیر بی رحمی گلوی اصغرش را...بگذریم 
گوشه گودال بود و سایه ای نزدیک شد 
روبرویش ایستاد و خنجرش را...بگذریم 
عرش می لرزید حتی اعتنایی هم نکرد 
گر چه از هر سو صدای مادرش را... بگذریم 
چشمشان پیراهن صدپاره ی او را گرفت 
چشم مردی هم گرفت انگشترش را...بگذریم 
تا بیامیزند با هم استخوان و خون و خاک 
اسب ها را تاختند و پیکرش را... بگذریم 
باز آتش کار خود را کرد و صحرا تار شد 
ناله های دخترانش خواهرش را...بگذریم 
کاروان آماده ی فریاد بود و ناگهان 
روبروی محمل خواهر سرش را...بگذریم 
بگذریم از کوفه و از شام، اما آنچه شد 
می سپارم دست قلبم باورش را، بگذریم 
عاقبت کنج خرابه، نیمه شب، دختر که دید
چشم و ابروی پر از خاکسترش را...بگذریم 
شاعرت انگشت هایش داغ شد، از تو نوشت 
این غزل باروت بود و دفترش را...بگذریم