هستم از راه و چاه ها آگاه
پیرو راه والِ مَن والاه
بنده ای عاشقم، سخن کوتاه
هست نامم همیشه عبدالله

فخر دارم، کریم زاده شدم
پاسبان حریم، زاده شدم

شور پرواز، از ازل دارم
کفن خویش در بغل دارم
میل برچیدن هُبَل دارم
ارث از فاتح جمل دارم

عمه دستم مگیر، صف شکنم
یازده ساله ام ولی حسنم

بین لشگر عمو اسیر شده
لب خشکش چنان کویر شده
بهر قتلش کسی اجیر شده
جان عمه ببین که دیر شده

من چگونه فقط نظاره کنم؟!
بگذار عمه فکر چاره کنم

عمویم سنگ بر جبینش خورد
بر زمین، چهره ی مبینش خورد
آتشی بر دل حزینش خورد
ضربه بر چشم نازنینش خورد

بنشینم که دست و پا بزند؟!
تشنه لب، آب را صدا بزند؟!

تا ته قتلگاه و گودالش
می روند این قبیله دنبالش
غرق خون است جسم بی حالش
نکند تا کنند پامالش

عرش حق روضه خوان و گریان شد
شمر با خنجرش نمایان شد

آه عمه دگر رهایم کن
جان فدای عمو، صدایم کن
نذری شاه کربلایم کن
می روم عمه جان دعایم کن

تا شوم من هم از سپاه حسین
می روم تشنه، قتلگاه حسین

عاشقی را من از پدر دارم
همچنان فاطمه جگر دارم
زرهی نیست؟! بال و پر دارم
بازویی همچنان سپر دارم

من نمردم به او لگد بزنند
نیزه با کینه و حسد بزنند

آه از روی عرش برخیزید
نیزه داران از او بپرهیزید
دست من را به پوست آویزید
جسم و جان مرا فرو ریزید

عمویم را به خاک و خون نکشید
از تنش کهنه پیرهن نبرید

شاعر : محمد جواد شیرازی