ریشه ی واژه ی انسان ، بتو اُنس است و انیس
نام من یا رب در زمره ی انسان بنویس

تو خداوند کریمی که به درگاهت هست  
دست و دلبازِ گنهکار ، بِه از عبد خسیس

سر بزیرم بنما قبلِ سرازیری قبر
تا نفس هست شوم در نظرت دُرِ نفیس

باب توجیهِ گنه باز شده بر همگان
شده هر کار حرامی به نظرها تقدیس

همه آنان که رِبا را زده اند از رَب ، رنگ
کاسه لیسند سرِ سفره ی نحسِ ابلیس

نشو همرنگ جماعت چو تمام تهران
اهل توجیه ز فردیس شود تا پردیس

به دلت راه مده ترس، «رئوفی» که به شهر
تا مُحرم و صفر هست بلا نیس که نیس