زودتر آمده‎ام زودتر احسان بکنی 

اول صبح نگاهی به گدایان بکنی 

باز هم روز سه‎ شنبه شده‎ام مهمانت 

رسم این است پذیرایی مهمان بکنی 

روحِ من از بدنم، جانِ تو بیمارتر است 

آمدم گریه کنم تا که تو درمان بکنی 

بی تو در زندگی‎ ما اثری از دین نیست 

باید این بار مرا از نو مسلمان بکنی 

آن‎ قدر مردم این شهر به تو بد کردند 

تا که مجبور شدی رو به بیابان بکنی 

تا نمردم برس داغ به قلبم نگذار 

نکند نام مرا مرده ‎ی هجران بکنی 

بارم افتاد زمین از تو خجالت زده‎ ام 

می‎شود لطف به این سر به گریبان بکنی 

روضه‎ ی عمه به پا شد نظری کن آقا 

دیده را باید از این مرثیه گریان بکنی 

دختری گم‎ شده از گم شدنش می‎ترسد 

کمکی کاش به این طفل هراسان بکنی 

گریه می‎کرد به چشمان ترش خندیدند 

به کبودی روی بال و پرش خندیدند 

شاعر : سید پوریا هاشمی